Χαμένη ψυχή...

Χθες το βράδυ λίγο πριν κλείσουμε, μπαίνει στο μαγαζί μία παρέα από νέα παιδιά γύρω στα 20-25 χρονών. Από τα 4 άτομα της παρέας, για τους 3 αν και τους ξέρω μόνο φυσιογνωμικά, δεν έχω και την καλύτερη άποψη όσων αφορά τον χαρακτήρα τους. Ανήκουν στη λεγόμενη "αληταρία " του χωριού. Ο τέταρτος και πιο νέος της παρέας, είναι γιος ανθρώπων νοικοκυραίων, που τους ξέρω προσωπικά και είναι και καλοί πελάτες. Πλησιάζει αυτός και μου λέει:

- Να σου πω λίγο?
- Πες μου.
- Εγώ και τα παιδιά, θέλουμε να πάρουμε λίγα πραγματάκια αλλά επειδή δεν πληρώθηκα ακόμα θα στα δώσω τον άλλο μήνα.
- Οκ, του λέώ και αυτός γυρίζει και λέει στους άλλους: "Εντάξει παιδιά, πάρτε ότι θέλετε".

Τα ψώνια ήταν ύποπτα. 3 μπουκάλια ουίσκι, 3 μπουκάλια βότκα, ,3 κούτες τσιγάρα, 3 τηλεκάρτες των 20 ευρώ και ένα κουτί ... ασπιρίνες. Δεν ξέρω αλλά τα είδη και αυτό το "3" μου χτύπησε άσχημα. Επίσης ακόμα πιο άσχημα μου χτύπησε η απάντηση "Όχι μωρέ, έτσι για να έχουμε..." στην ερώτηση μου : "Τι έγινε ρε παιδιά? Γιορτάζει κανείς???".

Εκεί λοιπόν και αφού μαζεύτηκαν όλοι στο ταμείο λέω:

- Λοιπόν παλικάρια, είπα ότι μπορώ να σας δώσω κάποια πράγματα αλλά μόνο αν είναι είδη πρώτης ανάγκης όπως τρόφιμα, νερό κτλ. Με συγχωρείτε αλλά δεν μπορώ να σας δώσω αυτά που ψωνίσατε.

- Μα κι αυτά είδη πρώτης ανάγκης είναι, πετάγεται και λέει ο ένας από τους 3 ύποπτους και μαζί με τους άλλους 2 σκάνε στα γέλια. Το τέταρτο παιδί ήταν λίγο σαστισμένο, με αρκετό προβληματισμό στο πρόσωπό του.

- Παιδιά λυπάμαι αλλά δεν γίνεται , τους ξαναλέω και παίρνω τα πράγματα στο πλάι.

- Εντάξει ρε φίλε, λες και θα στα κλέβαμε, λέει πιο σοβαρά αυτή τη φορά ο ένας από τους 3 και κάνει νόημα στους υπόλοιπους να φύγουν.

Βγαίνοντας, μέσα στα "ψου ψου ψου" και "μου μου μου" το αυτί μου έπιασε και 2-3 βρισιές που μάλλον απευθύνονταν σε μένα. Εκείνη την ώρα, δεν ξέρω πως, αλλά μου ήρθε και φώναξα το όνομα του τέταρτου παιδιού.

- Ορίστε, μου απαντάει και του κάνω νόημα να έρθει κοντά.
- Τι θέλεις ?
- Πήγαινε σπίτι σου, κρίμα είναι, του λέω.
- Άντε ρε *αλάκα, θα 'ρθείς?, ακούστηκε επιτακτικά η φωνή του ενός εκ των τριών.

Το παιδί γύρισε και με κοίταξε και στη συνέχεια μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο μαζί με τους υπόλοιπους.

Τα σχόλια δικά σας.