Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ...

Τι θα γίνει ρε παιδιά με τις διαρρήξεις και τις κλοπές των καταστημάτων?

Δυστυχώς χθες το βράδυ άλλο ένα περιστατικό ήρθε να χειροτερέψει την κατάσταση. Σε μαγαζί συναδέλφου μέσα στο χωριό του Νέου Μαρμαρά Χαλκιδικής μπήκαν, έκλεψαν, ρήμαξαν κι έφυγαν σαν κύριοι. Και ήταν η δεύτερη φορά για αυτόν μέσα στο 2009. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται για τα ίδια άτομα. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι λίγο πολύ, όλοι εδώ στην τοπική κοινωνία τους γνωρίζουμε...

Τελικά έχουμε αστυνομία ή δεν έχουμε?

Να θυμήσω ότι προς το τέλος του 2008, είχε συμβεί το ίδιο και στο δικό μας κατάστημα. Από τότε και μέχρι τώρα οι κλοπές συνεχίζονται σε σχεδόν εβδομαδιαίο ρυθμό! Αφού να φανταστείτε οτι ανάμεσα στους επαγγελματίες της τοπικής αγοράς κυκλοφορεί το αστείο "Εσένα δεν σε έκλεψαν ακόμα?"

Πλησιάζει και το καλοκαίρι και θέλουμε και τουρισμό! Να ξυπνήσουν οι άνθρωποι που ήρθαν να κάνουν τις διακοπές τους και να διαπιστώσουν ότι τους λείπουν τα πάντα. Μέχρι εκεί θα φτάσουμε....

ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ! ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΟΥΣ!

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

to VERESE or not VERESE...

Όλα δείχνουν πως πλησιάζουμε στο πραγματικό καλοκαίρι. Ένα χλιαρό αεράκι φυσάει και οι ηλιαχτίδες του ήλιου κυριαρχούν στο τοπίο δημιουργώντας ένα ζεστό σαββατιάτικο πρωινό(πσσσσ ποιητής ο δικός σου!). Αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, έρχεται να την αλλάξει ένα περιστατικό, που θα ηθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Καταρχήν να πω ότι το θέμα έχει να κάνει με ΒΕΡΕΣΕ, μια λέξη μισητή σε όλους τους επαγγελματίες, που δυστυχώς όμως είναι καθημερινό φαινόμενο. Δεν νομίζω να υπάρχει μαγαζί που να μην έχει δώσει βερεσέ πράγματα, ή γενικώς να μην την έχει "φάει" από απλήρωτους λογαριασμούς πελατών. Με τα χρόνια μαθαίνει κανείς, σε ποιον μπορεί να δώσει και σε ποιον όχι έτσι ώστε μελλοντικά, να μην κλαίει τα λεφτά του. Σε εμένα πολλές φορές έχει τύχει, βλέποντας μόνο το πρόσωπο και τις κινήσεις του άλλου, να προβλέψω ότι θα μου ζητήσει να πάρει κάτι χωρίς να πληρώσει. Σήμερα όμως έτυχε μία περίπτωση που δεν είχα αντιμετωπίσει ξανά.....

16 Ιανουαρίου 2009, Ώρα 08:05

Μόλις έχω ανοίξει και εργάτης από διπλανή οικοδομή έρχεται στο μαγαζί και μου ζητάει ένα πακέτο τσιγάρα που ΤΟΤΕ κόστιζαν 3€.

-Δεν έχω να σε πληρώσω όμως φιλαράκι, το αφεντικό ακόμα δεν μας πλήρωσε. Αύριο θα έρθω σίγουρα.

Η φάτσα του είναι γνωστή. Δεν είναι ντόπιος, (μάλλον αλβανός ή βούλγαρος χωρίς να έχει σημασία η εθνικότητα για μένα) αλλά μένει καιρό στο χωριό. Επίσης δεν είναι καθημερινός πελάτης αλλά έρχεται 1-2 φορές τον μήνα για ψιλολόγια. Όλα τα παραπάνω περνούν μέσα από το μυαλό μου σε κλάσματα του δευτερολέπτου(σιγά ρε Σούπερμαν!) και του λέω:

- Ok, πάρτο αλλά να μην ξεχαστεί σε παρακαλώ.
- Όχι όχι τι λες τώρα, μόλις με πληρώσει το αφεντικό έρχομαι αμέσως, μου απαντάει.

Καθώς απομακρύνεται πετάει κι ένα "Ευχαριστώ".

23 Μαΐου 2009, Ώρα 08:10

Τακτοποιώ τα γάλατα στα ψυγεία και ο ίδιος τύπος εμφανίζεται. Η μοναδική φορά που έχει έρθει στο μαγαζί από εκείνη την μέρα του χειμώνα ήταν πριν 10 μέρες και είχε πάρει 2 χαρτομάντηλα τα οποία επίσης χρωστούσε (δεν ήμουν εγώ στο ταμείο) αλλά ήρθε το απόγευμα της ίδιας ημέρας και τα πλήρωσε λέγοντας μου ότι (αν και είδα πως είχε χρήματα μαζί του) τα τσιγάρα δεν τα είχε ξεχάσει και ότι θα έρθει μία μέρα να τα πληρώσει.

Έρχεται λοιπόν προς το ψυγείο και μου λέει:

- Να σου πω κάτι?
- Και δεν το λες...
- Θα μου δώσεις ένα πακέτο τσιγάρα γιατί δεν μας πλήρωσε το αφεντικό και όταν μας πληρώσει να σου πληρώσω και το παλιό μαζί?

Το μυαλό αρχίζει και δουλεύει και επεξεργάζεται τα δεδομένα(το γυρίσαμε σε Terminator τώρα!). Τα τσιγάρα πλέον κοστίζουν 3,20 και αν σκεφτεί κανείς πως στην συγκεκριμένη μάρκα το κέρδος μας είναι 6%, πλέον η αγορά τους κοστολογείται στα 3,02€ (άρα και να πληρωθούμε εχουμε μπει μέσα!). Ο τύπος μέσα στο 2009 και σε διάστημα 5 μηνών έχει έρθει μόνο 3 φορές στο μαγαζί. Την πρώτη έγραψε 3€, την δεύτερη έγραψε 0,30€ την τρίτη πλήρωσε τα 0,30€.

Θα μου πείτε τώρα "Τι κάθεσαι ρε Τάκη κι ασχολείσαι για 2-3 ευρώ?"

Από την μία σκέφτεσαι ότι ο άλλος έχει ανάγκη. Από την άλλη, δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Να ήταν τρόφιμα να δώσω και πολύ περισσότερα απο 3 ευρώ... 30+ χρονών έγινα και προσωπικά δεν έπαθα τίποτα που δεν καπνίζω. Ακόμη ένας παράγοντας είναι και ο τρόπος. Ο τύπος έχει μήνες που πήρε τα τσιγάρα και τον έχω δει τυχαία στο δρόμο να μπαινοβγαίνει και να ψωνίζει σε άλλα μαγαζιά. Αν ήταν σωστός, δεν θα φρόντιζε μέσα σε τόσο χρονικό διάστημα να πληρώσει?

Τέλοσπάντων μετά από 1 δευτερόλεπτο και 3 δέκατα (Χ-ΜΕΝ!) του απαντώ:

- Εσύ καλά τα ζητάς τα τσιγάρα, αλλά το άλλο πακέτο είναι από το χειμώνα ρε φιλαράκι.
- Εεεε δεν έτυχε να περάσω από εδώ. Δουλεύαμε στην άλλη μεριά του χωριού(ψεύδεται γιατί τον έχω δει στην περιοχή πάνω από 10 φορές).
- Ναι αλλά για να είμαι εγώ σωστός πρέπει να είσαι κι εσύ, του λέω.
- Εεεε εντάξει μόλις με πληρώσει το αφεντικό θα σου τα πληρώσω και τα 2.(τα ίδια δεν είπε και την πρώτη φορά?)
- Με συγχωρείς φίλε μου αλλά δεν γίνεται να σου δώσω. Δεν είναι τόσο για τα λεφτά αλλά για πες μου εσύ...Έχω άδικο?

Δεν είπε τίποτε. Περίμενε για λίγο στην είσοδο του μαγαζιού και με κοιτούσε. Εγώ συνέχισα να βάζω τα γάλατα στο ψυγείο χωρίς να του δώσω σημασία και τελικά μετά από 1-2 λεπτά έφυγε.

Χαρακτηρίστε με όπως θέλετε αλλά εγώ ακόμη προβληματίζομαι... Έκανα καλά?

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Χθες...

...είχαμε τα πρώτα γενέθλια του blog.

Λόγω έλλειψης χρόνου όμως, δεν μπόρεσα να ποστάρω.

Ας τα γιορτάσουμε σήμερα λοιπόν!

Συμπληρώνουμε 1 χρόνο και 70 posts!


Χρόνια πολλά λοιπόν και θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ :

* Στους Μαίρη και Χρήστο, που με έφεραν στον κόσμο των blog.

* Στους φίλους bloggers, με τις καταπληκτικές σελίδες τους, που άλλοτε με κάνουν να γελάω, άλλες φορές να συμπάσχω μαζί τους και σχεδόν πάντοτε να προβληματίζομαι.

* Σε όλους τους αναγνώστες, bloggers και μη, που με τον εύστοχο σχολιασμό τους κρατάνε το blog ζωντανό!

Τα λέμε σύντομα με πολλές ιστορίες που (ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ) θα συμβούν στον τρελό κόσμο του pantopoleioy!!!

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό !!!

Δεν μας έφτανε ο Αρβανιτίδης.... ήρθε κι ο Μασούτης τώρα!

Πόσα θα μαζέψετε βρε? 3000 άτομα είναι όλα κι όλα αυτά που μένουν εδώ και άντε να γίνονται 20-30.000 για ένα μήνα το καλοκαίρι!

Κατάλαβες κύριε (και κυρίες :D)? Μαζεύτηκαν όλα τα μεγαθήρια εδώ, παίρνουν όλη την κρέμα και για εμάς ότι περισσέψει. Και άντε βγάλτα πέρα μετά.

Από την μια μεριά, δεν μπορώ να ρίξω το φταίξιμο στον κόσμο. Εμείς είμαστε ένα μικρό μαγαζάκι που προσπαθεί να έχει όσα περισσότερα προιόντα μπορεί, για να εξυπηρετήσει τις καθημερινές ανάγκες του κόσμου. Εκεί όμως υπάρχουν πράγματα που δεν έχουμε εμείς όπως ο τεράστιος χώρος, η ποικιλία... το κάτι καινούριο βρε αδερφέ!

Από την άλλη, αυτές οι εταιρίες δουλεύουν με αυτό το σκεπτικό. Όποτε είναι να πληρώσουν εφορία, δημιουργούν έξοδα κατασκευάζοντας ένα καινούριο μαγαζί και έτσι δεν πληρώνουν τίποτα στο κράτος. Δυστυχώς όμως αυτή η επέκταση συνεπάγεται και στη μείωση του τζίρου των υπολοίπων ήδη υπαρχόντων καταστημάτων. Επιπλεόν το κράτος επειδή δεν μπορεί να εισπράξει από τους μεγάλους, με διάφορα νομοθετικά σκαρφίσματα, προσπαθεί κάθε χρόνο να αρπάξει όλο και περισσότερα χρήματα από τους μικροεπαγγελματίες, επιβαρύνοντας περισσότερο την ήδη αρρωστημένη κατάσταση.

Κοινωνική πολίτικη σου λένε μετά από την τηλεόραση και τρίχες καλαβρέζικες.
Ανοίγει ένας και κλείνουν δέκα. Και ερωτώ:

Μετά από λίγα χρόνια που δεν θα υπάρχει κανείς από εμάς τους "μικρούς" σε τι ποσοστά θα έχει φτάσει η ανεργία?

Είναι μέγάλο το ζήτημα, ακόμα και για τις αγαπητές εταιρίες που μας φέρνουν πράγματα... Από εμάς κύριοι ζητάτε να πληρώνεστε σε 30, 60 και 90 ημέρες. Στα μεγάλα καταστήματα απλά..... κατεβάζετε τα σόβρακα. Και τους δίνετε και τιμές που εμείς ούτε στα όνειρά μας μπορούμε να δούμε και πληρώνεστε με 9μηνες και 12μηνες επιταγές. Με λίγα λόγια... με δικά σας λεφτά λειτουργούν! Άντε να σας δω πως θα τα βγάλετε πέρα όταν οι 1000 πελάτες σας γίνουν 10!

Και επειδή το βαρύναμε πολύ το κλίμα, πάμε λίγο να διασκεδάσουμε τα χάλια μας με απλές δικαιολογίες ανθρώπων:


1. Οι φίλοι


Είναι μεσημέρι και στον αυλόγυρο του καταστήματός μου τακτοποιώ κάποια άδεια κιβώτια ποτών. Σταματάει αυτοκίνητο, κατεβαίνει μπάρμπας γύρω στα 50 και ρωτάει:

- Να σου κάνω μία ερώτηση ρε παλικάρι?
- Και δεν κάνετε, του λέώ εγώ.
- Το Σούπερ Μάρκετ του (εδώ βάλτε όποια ονομασία αλυσίδας θέλετε) που είναι? Δεν σε ρωτάω για να πάω να ψωνίσω. Εμείς πάντα από εδώ ερχόμαστε!(σ.σ. Αλήθεια? Κι εγώ γιατί δεν σε έχω ξαναδεί?) Είναι κάτι φίλοι μας εκεί και μας περιμένουν....

Η παραπάνω περίπτωση έχει συμβεί πάνω από 10 φορές. Μα τέτοια σύμπτωση ρε παιδί μου? ΌΛοι οι φίλοι να μαζεύονται εκεί? Να πάμε κι εμείς καμιά φορά...

2. Η οικογένεια

Αυτοκίνητο σταματάει. Ντόπια οικογένεια φρεσκολουσμένων και καλοντυμένων ανθρώπων κατεβαίνουν. Έρχεται μέσα ο πατέρας και λέει:

- Τάκη, πιάσε ένα πακέτο τσιγάρα.
- Τι έγινε, για που το βάλατε? Έχουμε κανένα γάμο?, ρωτάω εγώ.
- Μπα όχι μωρέ. Μια βόλτα πάμε στον (ονομασία αλυσίδας) που άνοιξε τώρα. Όχι για να ψωνίσουμε... να μωρέ έτσι για βόλτα.

Αυτό το περιστατικό (δηλαδή πλένομαι και στολίζομαι για να πάω στο καινούριο μαγαζί) έχει συμβεί πολλές φορές, αλλά όλως τυχαίως (πως τα φέρνει ο χρόνος καμιά φορά) μετά από καμιά ωρίτσα που ήμουν με το αυτοκίνητο μέσα στο χωριό, τους είδα να κατεβάζουν πάνω από δέκα σακούλες έξω από το σπίτι τους. Μια βόλτα είπανε να πάνε οι άνθρωποι...πάει το μηνιάτικο!

3. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο.... Τάκη Βαρατζά!

Παιδάκι έρχεται με βλέμα κλαμένο στο ταμείο, κρατώντας κάτι τυλιγμένο σε σακούλα.

- Αυτό μου το έδωσε η μαμά μου και μου είπε ότι το πήρε πιο πριν και είναι ληγμένο.

Το βλέπω εγώ και είναι μία μαργαρίνη που δεν έχουμε και του λέω:

- Να πεις στην μαμά σου, ότι σε λάθος μαγαζί σε έστειλε. Από κάπου αλλού το πήρε μάλλον.

Μετά από δέκα λεπτά, Μάνα κλαμένου παιδιού, έρχεται στο μαγαζί με τον απόλυτο τσαμπουκά στο βλέμμα της:

- Να σου πω! Πρώτα πουλάτε ληγμένα πράγματα και μετά λέτε ότι δεν τα έχετε? Τι πράγματα είναι αυτά? Σαν δε ντρέπεστε λέω εγώ.

- Μα κυρία μου, πραγματικά δεν έχουμε αυτήν την μαργαρίνη. Αν δεν με πιστεύτε, δείτε και στα ψυγεία.

- Ναι καλά καλά.... Είδες εσύ ότι ήταν ληγμένο, πήγες και τα σήκωσες και τώρα κάνεις τον ανήξερο.

- Μου δίνετε λίγο την μαργαρίνη σας παρακαλώ, της λέω.

- ΝΑ ΠΑΡΤΗΝ, μου λέει με την απέρριτη ευγένεια που την διακατέχει.

- Μπορείτε να δείτε αυτό?, τις λέω.

Το βλέπει, δεν λέει τίποτα, παρατάει την μαργαρίνη και την κάνει με 1000.

Απλά τις έδειξα την ετικέτα με την τιμή πάνω στην μαργαρίνη, που είχε το όνομα γνωστής αλυσίδας Super Market.

Βλέπεις, είναι κότα στο να πάει στο μεγάλο μαγαζί να κάνει φασαρία. Ας πάω σε αυτούς σου λέει και θα πιάσει. Ας στείλω και το μικρό μπας και το λυπηθούν να τελείωνει η ιστορία μια ώρα αρχύτερα.

Κι όλα αυτά, για μόλις 85 λεπτά του ευρώ....

Ώρα να τα μαζεύουμε σιγά σιγά μου φαίνεται. Καλώς ή κακώς, δυστυχώς δεν έχει μέλλον αυτή η δουλειά. Ευτυχώς που έχουμε και εναλλακτική...

Όλα αυτά όμως θα γίνουν πιο μετά αφού σε 3 μέρες από σήμερα το blog έχει τα γενέθλιά του. Στις 12 του μήνα συμπληρώνουμε 1 χρόνο!

Τα ξαναλέμε σε λίγες μέρες...