Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Έχουμε δρόμο ακόμα? Η απλά είμαστε πολύ μπροστά με το να είμαστε πίσω?

Κυριακή μεσημέρι και έρχετε ένα ζευγάρι ξένων τουριστών στο μαγαζί. Αφού πάρουν από ένα καλαθάκι ο καθένας και κάνουν την καθιερωμένη γύρα χωρίς να πάρουν τίποτα (συμβαίνει καθημερινά) έρχονται στο γραφείο που κάθομαι και με ρωτάνε :

- Do you speak English ?
- Of course, how can i help you, τους ρωτάω κι εγώ με την σειρά μου.
- Where can we find the local T.I.C. ?
- I am sorry but what do you mean by the word T.I.C. ?

Η ερώτηση μου τους φάνηκε αρχικά περίεργη και μάλλον αστεία αν κρίνω από την έκφραση που είχαν και οι δύο στο πρόσωπο τους. Αφού είπαν κάτι μεταξύ τους με γελάκια και με κοιτούσαν λες και ήμουν Αφγανός ερημίτης μου λένε:

- We mean the Tourist Information Center, of course.

Εγώ αφού πλέον κατάλαβα πως οι άνθρωποι ψάχνουν κάποιο κέντρο εξυπηρέτησης πολιτών-τουριστών και αφού ξεπέρασα τον μέγιστο πειρασμό του να πω " Έλα Αλέκο? Tourist Information Center ζητάς? Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις ? Χαχαχαχαχαχαχαχαχα ! " τους λέω :

- I am afraid that a service like this is not available in the area.
- How is this possible ? , μου λένε γεμάτοι απορία.
- Well nothing is impossible especially in our country, απαντώ εγώ ο "Ελληνάρας" για να υπερασπιστώ την χώρα μας και για να γλιτώσω την καζούρα !

Η μοναδική αντίδραση τους ήταν to κλασσικό "Oh !" και στη συνέχεια τους βλέπω και τους 2 να στέκονται αμήχανοι λες και χάθηκαν στην έρημο Σαχάρα.

- So what kind of information would you like to learn? Maybe i could help you?
- We need a map of the local area, but since there is not a TIC i dont think we are able to find one.

Χαμογελώντας τους έστειλα λίγο παρακάτω στο περίπτερο και αγόρασαν έναν χάρτη. Επίσης να σημειώσω πως οι άνθρωποι γύρισαν και με ευχαρίστησαν για το ότι τους έδωσα λύση σε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα που τους προέκυψε(!). Ακόμη να πω τους έκανε φοβερή εντύπωση το κατάστημα που ονομάζουμε "περίπτερο" και το πόσα χρήσιμα πράγματα έχει.΄

Α ρε τι σου κάνει ο πολιτισμός ! Αν δεν υπάρχει κέντρο εξυπηρέτησης τουριστών πως θα βρεις άραγε ένα χάρτη της περιοχής? Είναι μεγάλο το πρόβλημα.... Κάθεσαι τώρα ο έρημος ο έλληνας και σκέφτεσαι "Μα που ζούνε αυτοί οι άνθρωποι? Είναι όλά τόσο οργανωμένα ώστε να υπάρχει μία υπηρεσία για το καθετί? Και είναι άραγε καλό να είναι όλα τόσο τέλεια?

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

Το παιδί, το πεπόνι και η σακούλα.

Εκεί που καθόμουν στο ταμείο ......

Μπαίνει στο μαγαζί, ένα μικρό αγοράκι 6-7 χρονών περίπου και έρχεται προς το μέρος μου. Στα χέρια του κρατάει μια σακούλα που έχει ένα πεπόνι μέσα. Αφήνει την σακούλα και μου λέει ευγενέστατα :

- Κύριε, κρατήστε αυτό εδώ αλλά θα ήθελα να πάρω και κάτι άλλο. Όταν φύγω όμως θα ήθελα επίσης να μου δώσετε και μία μεγάλη σακούλα, λέει σοβαρός-σοβαρός και πηγαίνει προς τα ζαχαρώδη, δηλαδή στο ράφι που είναι η χαρά του κάθε μικρού παιδιού.

Στο μεταξύ είναι κι ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος περιμένει στο ταμείο για να πληρώσει και μου λέει :

- Πολύ έξυπνος φαίνεται για την ηλικία του ο μικρός. Δεν πειράζει, θα περιμένω. Ας πάρει ότι θέλει το παιδί πρώτα.

Τελικά ο μικρός αφού πέρασε ένα λεπτό, έρχεται στο ταμείο με ένα αυγό Kinder στο χέρι του και λέει στον κύριο :

- Εϊναι η σειρά σας και είστε και μεγαλύτερος. Δεν είναι δίκαιο να περάσω εγώ.
- Πήγαινε στο ταμείο αγόρι μου. Χαίρομαι να βλέπω παιδιά με τέτοια συμπεριφορά. Είμαι συνταξιούχος δάσκαλος και στην εποχή μας τέτοια παιδιά σπανίζουν πλέον. Εύγε!
- Ευχαριστώ πολύ, του λέει και αφήνει το αυγό στον πάγκο του ταμείου.

Εγώ ζυγίζω το πέπόνι, χτυπάω και το αυγό (στην ταμειακή) και λέω στον πιτσιρικά :

- Είναι 1 ευρώ και 90 λεπτά.
- Μα το αυγό κάνει 80 λεπτά, μου λέει.
- Ναι αλλά έχεις και το πεπονάκι που κάνει 1.10 . 1.10 + 0.80 μας κάνουν 1.90, του απαντώ.
- Μα το πεπόνι δεν το πήρα από εδώ.
- Α συγγνώμη αγόρι μου το πήρες από αλλού?. Νόμιζα πως το πήρες από έξω, από την μαναβική μας. Σε εμένα όμως γιατί το έδωσες? Για να στο φυλάξω όση ώρα ψωνίζες?
- Όχι όχι αφού σας είπα πως όταν φύγω θέλω να μου δώσετε μία μεγάλη σακούλα. Εγώ σας δίνω ένα πεπόνι κι θέλω εσείς να μου δώσετε την σακούλα.
- Δεν χρειάζεται παιδί μου να μου δώσεις κάτι για να πάρεις μια σακούλα. Πάρε μία μεγάλη σακούλα, πάρε και το πεπονάκι σου πίσω. Εντάξει είμαστε.
- Όχι αυτό το πεπόνι είναι για σας. Εγώ θέλω μόνο την σακούλα και το αυγό.
- Εσύ που το βρήκες το πεπόνι? τον ρωτάει ο κύριος που περίμενε.
- Είναι δικό μου, λέει και παίρνει γρήγορα γρήγορα τα πράγματα και φεύγει.

Καθώς έφτασε προς την εξώπορτα της αυλής κοντοστάθηκε λίγο και φώναξε : "Ξέχασα να σας χαιρετήσω. Γεια σας και ευχαριστώ πολύ για την σακούλα".

- Αυτό τι ήταν τώρα? Τον ξέρεις αυτόν τον πιτσιρικά? , μου ρωτάει γεμάτος απορία ο κύριος.
- Τι να σας πω δεν ξέρω. Πρώτη φορά τον βλέπω και επίσης πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, του απαντώ.
- Και με το πεπόνι τι θα γίνει τώρα? , με ρωτάει.
- Καλού κακού θα το βάλω σε μια άκρη μήπως τυχόν κι έρθουν οι γονείς του αργότερα να το ζητήσουν, του λέω.

Πλησιάζουν μεσάνυχτα. Έχουν περάσει πάνω από 10 ώρες από την ώρα του περιστατικού και ο μικρός ή κάποιος δικός του δεν εμφανίστηκε ξανά.

Σαν ιστορία από την "Ζώνη του Λυκόφωτος" δεν μοιάζει ?

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Το δίδυμο της επιτυχίας !

Νίτσα και Πηνελόπη.

Είχα την χαρά(?) να τις γνωρίσω σήμερα το πρωί. Δύο (εκ πρώτης όψεως) συμπαθέστατες γιαγιάδες οι οποίες έμελε να κάνουν το μαγαζί άνω κάτω. Μπαίνουν μέσα λοιπόν και αφού ανταλλάξαμε την καλημέρα μας, καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις τους πως η μεν Νίτσα δεν ακούει καλά, η δε Πηνελόπη δεν βλέπει καλά.

- Νεαρέεεεεεε , φωνάζουν και οι 2 ταυτόχρονα με την μόνη διαφορά πως η μία βρίσκεται στην μία ακρη του μαγαζιού και η άλλη ακριβώς απέναντι.

- Μισό λεπτό, λέω και στις δύο και πηγαίνω προς την Πηνελόπη που στέκεται μπροστά από τα ψυγεία με τα γάλατα.

- Δες λίγο την ημερομηνία λήξης από το γάλα. Μου φαίνεται πως είναι ληγμένο, μου λέει ενώ στο μεταξύ η Νίτσα φωνάζει συνεχώς "νεαρέ, νεαρέ" σε ρυθμούς (δευτερο)λεπτοδείκτη !

- Αυτό που βλέπετε είναι η ημερομηνία παραγωγής. Η ημερομηνία λήξεως είναι ακριβώς από κάτω. Έχει 3 μέρες ακόμα μέχρι να λήξει, της λέω και φεύγω για την άλλη.

Μόλις φτάνω στην κυρα Νίτσα το "νεαρέ, νεαρέ" σταματάει από το αριστερό μου αυτί και με τεχνολογία dolby surround μεταφέρεται στο δεξί. Είναι η φωνούλα της κυρίας Πηνελόπης που μάλλόν έψαχνε και κάτι άλλο εκτός από γάλα.

- Συγγνώμη αλλά εξυπηρετούσα την φίλη σας. Πείτε μου, της λέω.
- Ορίστεεεεε ?, μου λέει.
- Πως μπορώ να βοηθήσω ? , τις λέω με αυξημένη ένταση φωνής κατά 10 desibel !
- Άντε παιδάκι μου και σε φωνάζω τόση ώρα! Αυτά είναι τα μοναδικά χαρτιά υγείας που έχετε? Όλα είναι σαν βαμβάκι. Κανένα ποιο σκληρό δεν έχετε?

Εδώ να σημειώσω πως η κυρα Νίτσα έχει κάνει το εξής φοβερό : Δεν έχουμε και τεράστιο μαγαζί αλλά στα χαρτιά υγείας έχουμε 8-10 διαφορετικούς κωδικούς. Η κυρα Νίτσα λοιπόν έχει πάρει όλα τα χαρτιά του ενός κωδικού, τα έχει πατήσει με τα χέρια της για να ελέγξει την σκληρότητα και τα έχει πετάξει πάνω από όλα τα υπόλοιπα.

- Έχει και άλλα εκτός από αυτό που είδατε.
- Που είναι? Δεν τα βλέπω ? (εμ που να τα δεις? αφού πέταξες τα άλλα από επάνω!)
- Ορίστε , τις λέω και ξεσκεπάζω τα υπόλοιπα.
- Ααααααα δεν τα είδα. Εντάξει θα διαλέξω ένα άλλο, μου λέει.

Στο μεταξύ το "νεαρέ, νεαρέ" δεν έχει σταματήσει από την άλλη μεριά οπότε πηγαίνω προς τα εκεί.

- Παρακαλώ, τις λέω.
- Αυτό το γάλα που μου δώσατε δεν είναι αυτό που παίρνω.
- Μα δεν σας το έδωσα εγώ. Εσείς μου το δώσατε για να δούμε την ημερομηνία.
- Όχι εσύ μου έδωσες άλλο, λέει.
- Τελοσπάντων εσείς ποιο γάλα παίρνεται? , την ρωτάω.

Τελικά μετά από κάνα πεντάλεπτο και αφού είδαμε όλα τα γάλατα καταλήξαμε ότι ήθελε αυτό που μου είχε δείξει αρχικά με την φράση "Αχ ναι καλέ ξέχασα, αφού αυτό παίρνω από το Βασιλάκη στη γειτονιά!".

Εκείνη την στιγμή επειδή μου έφεραν μια παραγγελία πήγα στην είσοδο για κάνω την παραλαβή, αρχίζει η μία "Νίτσα, Νίτσα, Νίτσα" με τον ίδιο βασανιστικό ρυθμό αλλά να φωνάζει ολοένα και πιο δυνατά.... που να ακούσει όμως η κυρα Νίτσα. Τα αυτάκια της παρέδωσαν το πνεύμα στο πλήρωμα του χρόνου και αν συνέχιζε κι άλλο το ίδιο θα έκαναν και τα δικά μας. Πηγαίνει προς τα εκεί και αφού την σκουντάει λέει :

- Καλέ, σε φωνάζω τόση ώρα !!!
- Εεεεεεεεεεεεε? απαντάει η Νίτσα, κι εκείνη την στιγμή εγώ και το παλικάρι που μας έφερε τα εμπορεύματα σκάμε στα γέλια γιατί πράγματι ήταν πολύ αστεία η όλη φάση.

- Τι είναι τούτες ρε συ, μου λέει αυτός.
- Άστα, μακάρι να φτάσουμε στα χρόνια τους και να είμαστε καλά, του λέω.

Ύστερα από διάφορες συζητήσεις μεταξύ τους (άθελα μου έμαθα όλα τα οικογενειακά τους όπως το ότι πως μεγάλωσε καλέ ο Κωστάκης, παντρεύτηκε η Ελενίτσα, πέθαναν καμιά δεκάριά γνωστοί τους και τι κλάμα που κάναμε στην κηδεία αλλά πόσο ωραία ήταν τα κουλουράκια μετά στον καφέ κτλ) φτάνουν στο ταμείο. Εκεί αρχίζει η αιώνια διαμάχη δηλαδη το "Ποιος θα πληρώσει?" και... ξεκινάμε:

- Νεαρέ, μην πάρεις λεφτά από αυτήν.
- Όχι μην την ακούς, λέει η άλλη.
- Δεν ξέρω τι σου λέει αυτή (γιατί δεν ακούει ίσως?) αλλά εγώ θα σε πληρώσω!
- Μη, μη , λέει η άλλη και με το ένα χέρι ψάχνει να βρει τα χρήματά της και με το άλλο πιάνει το χέρι της φίλης της για να μην το βάλει στο πορτοφόλι της.
- Άντε βρε Πηνελόπη τώρα με τα χαζά σου, λέει η άλλη και κάνει την ίδια κίνηση με τα χέρια.

Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι πως καμία από τις δύο δεν έχει ακούσει το ποσό που πρέπει να πληρώσουν γιατί εγώ ακόμα κάνω τον λογαριασμό στην ταμειακή.

- Είναι 8 ευρώ και 90 λεπτά, τις λέω και η μία ρωτάει "πόσο είπες νεαρέ?" (γιατί δεν ακούει) και η άλλη άκουσε το ποσό αλλά δεν βλέπει καλά τα χρήματα για να μου τα δώσει.

Τελικά για να μην έχουμε τραυματισμούς γιατί με το ένα χέρι προσπαθούσαν να με πληρώσουν και με το άλλο έσπρωχνε η μία την άλλη αποφάσισα να δώσω την λύση :

- Λοιπόν... Σήμερα θα πληρωθώ από εσάς (λέω στην μία) και αύριο θα πληρώσει η άλλη κυρία για να μην μαλώνετε, οπότε συμφώνησαν να το κάνουμε έτσι και η διαδικασία της πληρωμής έληξε ειρηνικά.

Η Πηνελόπη και η Νίτσα έφυγαν και στο πεδίο της μάχης βρήκα τραυματίες στα χαρτικά και τα γάλατα (ήταν όλα μπερδεμένα στα ράφια) αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένα αλεύρι το οποίο βρέθηκε μέσα στα κατεψυγμένα 2 ώρες αργότερα και προφανώς άφησαν εκεί γιατί πήρανε μια σφολιάτα. Ποιος κάθεται να ανοίξει φύλλα τώρα στις διακοπές ?

υ.γ. Ποιος ξέρει ? Όλο και κάτι ακόμα περίεργο θα βρούμε μέσα στο μαγαζί γιατί πήγανε παντού.... keep looking !!!

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Το είδαμε, το ακούσαμε, το μυρίσαμε...

Μεσημέρι Κυριακής. Επικρατεί μια ανησυχητική ησυχία. Άλλοι μόλις έχουν ξυπνήσει από την βραδυνή διασκέδαση, άλλοι τρώνε το μεσημεριανό τους και άλλοι αφού απολαύσουν το απογευματινό μπάνιο με συνοδεία φραπέ, χυμού ή μπύρας ετοιμάζονται για την επιστροφή στην πόλη. Μόνο λίγοι τυχεροί, στους οποίους η ζωή τα έφερε να γεννηθούν με λίγα χρήματα παραπάνω στην τσέπη θα μείνουν. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν....

Ευτραφής κύριος γύρω στα 50 μπαίνει στο μαγαζί και φωνάζει :

- Κατάστημααααααααααααααα !
- Έφτασεεεεεεεεεεεεεεεεεε , του απαντώ εγώ που βρίσκομαι πίσω και αριστερά του στο γραφείο μου.
- Αααααααααααα δεν σε είδα ρε φιλαράκι. Που κρύφτηκες εκεί μέσα?
- Εδώ είναι η θέση μου. Μπορώ να εξυπηρετήσω? , του λέω ευγενικά.

Παρατηρώντας τον, βλέπω πως έχει μια χαζοχαρούμενη έκφραση στο πρόσωπο και ελαφρώς να τρικλίζει. Πηγαίνοντας προς το μέρος του, η μύτη μου έδωσε την απάντηση. Βρωμοκοπούσε ρετσινίλα ! Τον ξαναρωτάω :

- Τι θα θέλατε ?
- Λοιπόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοον, μου λέει και για τουλάχιστον ένα λεπτό επικρατεί νεκρική σιγή. Και τότε έσκασε η βόμβα !!!! Ακούγεται ένα μεγαλοπρεπέστατο ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΟΟΟΟΟΟΟΟΥΤΣ και ο τύπος κάνει ένα ελαφρύ πηδηματάκι προς τα εμπρός και μου λέει :

- ΩΠΑΑΑΑΑΑΑ ! Εγώ το έκανα αυτό εεεεεε ? Με συγχωρείς φιλαράκι αλλά ...μου ξέφυγε! Κάνα καφεδάκι σπαστό που έχουμε? Αααααααααα έχεις και παγωτά? , λέει και βγαίνει έξω πηγαίνοντας στο ψυγείο των παγωτών, αφού πρώτα τράκαρε με το ράφι που ήταν δίπλα του.

Εμένα από την μία μου ήρθε να πέσω κάτω από τα γέλια και από την άλλη έχοντας μια ανάμικτη αίσθηση αηδίας και λύπησης, να στέκομαι έκπληκτος με την εξής σκέψη να περιτριγυρίζει στο μυαλό μου :

" ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ! ΜΑΣ ΕΚΛΑΣΕ ! ΜΑΣ ΕΚΛΑΣΕ ΚΙ ΕΦΥΓΕ ! "

Στο μεταξύ τον ρωτάω :

- Θέλετε καφέ με γάλα ή χωρίς ?
- Ε βέβαια μεγάλο καφέ. Μικρός τι να μου κάνει? ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ρε πάλι κομμάτια γίναμε !, λέει φωνάζοντας από έξω.
- (Και ποιος θα τα μαζέψει, λέω από μέσα μου) Δεν εννοώ μεγάλο η μικρό καφέ. Ρωτάω αν θέλετε να έχει γάλα μέσα το φραπεδάκι ή όχι, του απαντώ.
- Όχι όχι δεν θέλω γάλατα και τέτοια. Ρετσίνες πίναμε, αν πιω και γάλα τώρα θα τα βγάλω, μου λέει.

Μας έκλασες που μας έκλασες, αν τα βγάλεις κιόλας θα είναι μεγάλη κατάντια, σκέπτομαι και αφού τερματίζω την κάθε συζήτηση περί γάλακτος (μην έχουμε κι άλλο ατύχημα) κάνω γρήγορα γρήγορα τον λογαριασμό και ο τύπος αφού με πλήρωσε (3 ώρες έκανε να βρει τα λεφτά του) φεύγει κάνοντας οκταράκια στο δρόμο. Μετά από κάνα δίλεπτο άκουσα και 2-3 κόρνες καθώς προσπαθούσε να βγει στο δρόμο με το αυτοκίνητό του. Ελπίζω ο άνθρωπος να έφθασε σώος στο σπίτι του.......

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Αν δεν έχεις μυαλό...

10 Ιουλίου σήμερα και μια ακόμα συνηθισμένη μέρα ξεκινάει...... όχι για πολύ όμως.

Ακριβώς δίπλα από το κατάστημά μας υπάρχει ένα μικρό κτήμα με ένα πεύκο στη μέση και με διάφορα άχρηστα πράγματα όπως ξύλα, πλαστικά κτλ διάσπαρτα μέσα στο χώρο αυτού. Ο γιος λοιπόν του ιδιοκτήτη, σαραντάρης, ένας άνθρωπος που δεν φημίζεται και πολύ για την εξυπνάδα του, μάζεψε όλα αυτά τα άχρηστα ακριβώς κάτω από το πεύκο μέσα στο κατακαλόκαιρο με 40 βαθμούς θερμοκρασία και 5-6 μποφοράκια που έχει σήμερα και αποφάσισε να επιδοθεί στο αγαπημένο καλοκαιρινό ελληνικό άθλημα δηλαδή....... να βάλει φωτιά να τα κάψει !!! Του λέω λοιπόν :

- Τι είναι αυτή η φωτιά?
- Έλα μωρέ τα έβαλα να καούν να καθαρίσει ο τόπος.
- Ναι αλλά Ιούλιο μήνα έχουμε, απαγορεύονται οι φωτιές.
- Εντάξει μωρέ δεν καίει πολύ.
- Καλού κακού πάρε το λάστιχο από εμάς και κάτσε από δίπλα, μην έχουμε τρεχάματα καλοκαιριάτικα.
- Δεν χρειάζεται δεν είναι πολλά αυτά που έχω για κάψιμο....

Εκείνη την στιγμή εγώ ξαναμπήκα στο μαγαζί γιατί με φώναξε ένας πελάτης αλλά η ανησυχία έμεινε μέσα μου. 5 λεπτά αργότερα ακούω κάτι βαρύ να πέφτει και με την πρώτη ευκαιρία βγαίνω έξω και τι να δω? Ο τύπος εκτός όλων των άλλων, είχε βρεί κάτι σάπιες ξύλινες παλλέτες και τις έριχνε κι αυτές στην φωτιά η οποία ήδη είχε αρχίσει να φτάνει στα πρώτα κλαδιά του πεύκου.

- Καλά είσαι τρελός? Τι κάνεις εκεί πέρα, του λέω.
- Να καθαρίσει ο τόπος μωρε, απαντάει.
- Δεν βλέπεις ότι η φωτιά έχει φτάσει στο πεύκο?
- Επειδή έριξα αυτά τα παλιόξυλα είναι. 5 λεπτά μετά θα πέσει.
- 5 λεπτά αργότερα θα έχουμε καεί όλοι.

(Σημειώνω πως στην αυλή του μαγαζιού που είναι ακριβώς δίπλα στη φωτιά έχουμε : Κληματαριά και τέντα για σκιά και περίπου 40 φιάλες υγραερίου. Έτσι και το πεύκο άρχιζε να καίγεται και πεταγόταν ένα φλεγόμενο κουκουνάρι προς το μέρος μας καλύτερα θα ήταν να διακτινιστούμε στο βόρειο πόλο γιατί μόνο εκεί θα βρίσκαμε σωτηρία!!!)

Βάζω το λάστιχο στη βρύση και του το δίνω. Κάτσε δίπλα στη φωτιά, ρίχνε νερό και έχε το νου σου, του λέω.

Στο μεταξύ οι γείτονες άρχισαν να μαζεύονται γύρω από το κτήμα του τύπου γιατί ανησύχησαν καθώς είδαν τις φλόγες να μεγαλώνουν. Εκείνη την ώρα έτυχε να περνάει και ο αντιδήμαρχος και μου κάνει με νόημα ¨"τι είναι αυτό". Εγώ του απαντάω επίσης με νόημα "αφου είναι γκάου!!!", και μου λέει "Ήδη έχω πάρει τηλέφωνο την πυροσβεστική. Είναι στο δρόμο....".

Μόλις είδε το πυροσβεστικό να έρχεται, ο τύπος παράτησε το λάστιχο και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Να 'ναι καλά τα παιδιά, έριξαν μπόλικο νερό και αφού γεμίσαμε κάπνα για 10 λεπτά, τέλος καλό όλα καλά.

Τα σχόλια, όπως πάντα, δικά σας.

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

Για Λάρσα καλά πάου ???

Δανείζομαι τον τίτλο του σημερινού post από ένα χιουμοριστικό τραγούδάκι του Γιάννη Μηλιώκα (όσοι τον θυμάστε από τα 80s) που μου ήρθε στο μυαλό εξαιτίας του παρακάτω συμβάντος :

Η ώρα είναι 11 και κάτι, και εκεί που βγαίνω έξω στο δρόμο για να πετάξω τα σκουπίδια του μαγαζιού, διακρίνω μία μηχανή μεγάλου κυβισμού να έρχεται προς το μέρος μου. Αναβάτες, ένα ζευγαράκι γύρω στα 25 με φουλ εξοπλισμό μηχανόβιων όπως δερμάτινο σακάκι, μπότες, κράνος κτλ (αλήθεια πως αντέχουν στο κατακαλόκαιρο με 40 βαθμούς θερμοκρασία ???). Σταματάνε την μηχανή δίπλα μου και με ρώτάει ο τύπος:

(Υπενθύμιση Ν1 : Είμαι κάτοικος Σιθωνίας και για όσους δεν ξέρουν η Σιθωνία είναι το μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής)

- Καλημέρα φίλε μου. Για Καλλιθέα καλά πάμε από εδώ ?

(Υπενθύμιση Ν2 : H Καλλιθέα βρίσκεται στη Κασσάνδρα και επίσης για όσους δεν ξέρουν η Κασσάνδρα είναι το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής)

- Θα σου ήταν εύκολο να έρθεις λίγο πιο εδώ με τη μηχανή για να σου δείξω ? ,του λέω.

- Είναι μακριά ακόμα ?, με ρωτάει.

- Λοιπόοοοοον, βλέπεις απέναντι το άλλο πόδι της Χαλκιδικής ? Κάτι σπιτάκια που φαίνονται ? Εκεί είναι η Καλλιθέα.

- Όχι ρε φίλε μη μου λες τέτοια, δεν είναι δυνατόν, τόσο δρόμο τζάμπα δηλαδή? ,μου λέει σαστισμένος.

Εκείνη την στιγμή, όλα τα λεφτά ήταν η φάτσα που είχε πάρει η κοπελιά η οποία προφανώς χάρην του "easy rider" γκόμενου, έχει υιοθετίσει το στυλάκι της μηχανόβιας και με τα πέτσινα έχει βγάλει τη μπέμπελη και ο λαιμός της έχει γεμίσει σπυράκια !

Και τον αρχίζει...................

- Και στα 'λεγα εγώ. Που στρίβεις από εδώ? Δεν είναι έτσι στο χάρτη. Λάθος πηγαίνουμε. Και κοίτα που με έφερες. Και τι τις ήθελα εγώ τις μηχανές και τις μπότες και αηδίες. Αι (ΜΠΙΠ) κι εσύ κι όλες οι Harley, ανίκανε, άχρηστε, μαλ***, και δώστου να βγαίνει ο λιμενεργάτης από μέσα της.

- Βρε μωράκι μου, βρε καλό μου , να προπσαθεί να την ηρεμήσει ο τύπος αλλά ............ τίποτα, ανένδοτη η κοπελιά.

- Φύγε, μην... μην τομλήσεις καν να με αγγίξεις, του φώναζε εκτός εαυτού!

Εγώ πάλι (καθόμουν και με τον κάδο των σκουπιδιών στα χέρια) μήπως και βοηθήσω λίγο την κατάσταση λέω:

- Εντάξει βρε παιδιά, δεν έγινε και τίποτα τραγικό. Κι εδώ είναι πανέμορφα, ίσως καλύτερα από την Καλλιθέα. Να, εδώ αν στρίψετε από αυτό το δρόμο στα 100 μέτρα, έχει μια υπέροχη παραλία όπου μπορείτε να κάνετε το μπάνιο σας, να πιείτε το φραπεδάκι σας και να ηρεμήσετε λίγο από το ταξίδι που σας ταλαιπώρησε.

Εκείνη την ώρα η κοπελιά (η οποία είμαι σίγουρος πως αν είχε ένα Καλάζνικοφ στα χέρια θα την είχε κάνει ... βίδα, φτερό την μηχανή ) γυρίζει και με ρωτάει δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στο παλικάρι:

- Εκτός από την πανέμορφη παραλία και τα ρέστα που μου λες, μήπως ξέρεις και που είναι η στάση του ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη? Γιατί εγώ στη μηχανή αυτού του (ΜΠΙΠ), (ΜΠΙΠ), (ΜΠΙΠ) δεν ξανανεβαίνω.

Κουράγιο, άγνωστε με την μηχανή. Πάμε γι'άλλα, που λέει και η γνωστή λαική ρήση. Εκτός πάλι κι αν έχεις απογοητευτεί τόσο πολύ από το γυναικείο φύλο, μιας και βρίσκεσαι στη Σιθωνία, ο Άθως είναι κοντά.

(Υπενθύμιση Ν3 : Ο Άθως είναι το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής γνωστό στους περισσότερους και ως Άγιον Όρος. Έτσι για να μην αφήσουμε παραπονεμένη καμία χερσόνησο, και να έχουμε πλήρη γεωγραφική κάλυψη της περιοχής!)


Και με την ευκαιρία, χώνω σχετικό με την υπόθεση θεϊκό videάκι των ΑΜΑΝ :

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Άντε και του χρόνου...

Καταρχήν Καλό Μήνα !
Το ΣΚ που μας πέρασε, γράφτηκε ιστορία !

Ύστερα από 2 συναπτά έτη, χωρίς να βρέξω την απολλώνια (τρομάρα μου!) κορμάρα μου έκανα μπάνιο.......... στη θάλασσα. Και 2 φορές μάλιστα. Εως τώρα, δυστυχώς λόγω δουλειάς, σε περίπτωση που μπορούσα να ξεφύγω καμιά ωρίτσα από το μαγαζί, προτιμούσα να πάω για ύπνο στο σπίτι παρά για πλάτσα πλούτσα στην παραλία. Αλλά κάλιο αργά παρα ποτέ. Κι εδώ θυμάμαι μια σύντομη ιστορία από τα παλιά....

Τουρίστας έρχεται και μου λέει :

- Ωραία είναι εδώ. Καθαρός αέρας, καθαρή θάλασσα, άρχοντας είσαι !
- Αν κάνεις διακοπές καλά είναι, αλλά αν δουλεύεις όλη μέρα δεν είναι και τόσο παραμυθένια, του λέω.
- Άντε ρε Έλληνα, όλο στην κλάψα και την αχαριστία. Ζείς στον παράδεισο και δεν το εκτιμάς. Τι ανάγκη έχεις εσύ ρε ? Τα φραγκάκια σου τα κονομάς, την παραλία την έχεις δίπλα και πάλι μεσα στο παράπονο, μου λέει εκνευρισμένος.
- Την παραλία την έχω δίπλα, αλλά δυστυχώς τη θάλασσα την βλέπω από το μπαλκόνι! Μπάνιο κάνω κάθε μέρα, αλλά δυστυχώς στο σπίτι μου !
- Τι μας λες τωρα ρε ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ και άλλα τόσα ΜΠΛΑ στα οποία δεν έδωσα σημασία καθώς έφευγε και μιλούσε μόνος του.

Άντε να του εξηγήσεις τώρα....

Καλές βουτιές στους αδειούχους του Ιουλίου !